Zgodnie z warunkami FOB sprzedający ponosi wszelkie koszty i ryzyko do momentu załadunku towaru na pokład statku. Odpowiedzialność sprzedawcy nie kończy się w tym momencie, chyba że towary są "przywłaszczone do umowy", to znaczy są "wyraźnie wyłączone lub w inny sposób zidentyfikowane jako towary objęte umową". Dlatego też umowa FOB wymaga, aby sprzedawca dostarczał towary na pokład statku, który ma być wyznaczony przez kupującego w sposób zwyczajowo przyjęty w danym porcie. W takim przypadku sprzedający musi również zorganizować odprawę wywozową. Z drugiej strony, kupujący płaci koszty transportu morskiego, konosamentu, ubezpieczenia, rozładunku i transportu z portu przybycia do miejsca przeznaczenia. Ponieważ Incoterms 1980 wprowadził Incoterm FCA, FOB powinien być stosowany wyłącznie w transporcie morskim bez kontenerów oraz w żegludze śródlądowej. FOB jest jednak powszechnie niewłaściwie stosowany w odniesieniu do wszystkich rodzajów transportu, pomimo ryzyka umownego, które może to spowodować. W niektórych krajach prawa zwyczajowego, takich jak Stany Zjednoczone Ameryki, FOB jest nie tylko związane z przewozem towarów drogą morską, ale również wykorzystywane do przewozu śródlądowego na pokładzie każdego "statku, samochodu lub innego pojazdu".